Nighthawks at the diner
Ας αφήσουμε τον Θωμά να περιμένει στα αγαπημένα του στέκια,εκείνα που και εμείς λατρέψαμε από ετερόκλιτες περιγραφές με τις οποίες πλουσιοπάροχα μας φιλοδώρησε η αμερικάνικη φιλμογραφία και ας αναζητήσουμε τα δικά μας,αυτά που κάνουν τα μερονύχτια μας πιο υποφερτά. Πού όμως;
Μήπως σε ένα αστικό σύμπαν,την εξερεύνηση του οποίου έχουν αναλάβει άλλοι για δικό μας λογαριασμό και εμείς Tύποις ξεναγούμαστε σε μέρη όπου καθημερινά προβάλλεται η ταινία "το hype...και πως να το αποκτήσετε",μια σύγχρονη παραλλαγή της κωμωδίας του Richard Lester;
Σε περιοχές που δηώνει η συρροή του πλήθους ,καταβάλλοντας έτσι το αντίτιμο για τη δημοφιλία τους ή σε μαγαζιά που αποτιμούν ακριβά τη φιλοξενία τους και την αίγλη του μοντερνισμού που κομίζουν;
Ασφαλώς τα προτιμώ από την αναβίωση περασμένων εθιμικών συνηθειών,μια σύληση σε άψυχα στυλιστικά κουφάρια του παρελθόντος,ένα τρελό γουικέντ στου Μπέρνι με νοσταλγικό άλλοθι.
Όσο για αυτούς που κατατρίβονται στην άγρα του ξέφρενου γλεντοκοπήματος,εξισωμένου,άγνωστο πώς,με την αναζήτηση ενός νοήματος που καταλήγει στο δυσερμήνευτο "να περνάμε καλά",μου θυμίζουν τους παίκτες στα ποδοσφαιράκια των σφαιριστηρίων,όπου ξοδεύαμε τις μίζερες ώρες των εφηβικών μας απογευμάτων μετρώντας καραμπόλες και πόντους σε φλιπεράκια.
Μικροσκοπικά ομοιώματα ποδοσφαιριστών,απαράλλαχτα,δίχως πρόσωπο,καταδικασμένα σε μια αέναη κίνηση σε ζυγούς και υποταγμένα στις στερεότυπες περιφορές της ξύλινης λαβής με μόνη τη φαντασία και τη δεξιοτεχνία του παίκτη να χαρίζει εκλάμψεις πρωτοτυπίας,αγωνίζονται σε ένα ματς όπου αποκλείεται η ισοπαλία.
Και εγώ ένας από αυτούς,ίσως στη θέση του απόμακρου τερματοφύλακα,περιμένω την έκβαση του παιχνιδιού,γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άλλο κέρμα για να ριχτεί στη σχισμή και να επικυρώσει την προσδοκία μιας πολυπόθητης ρεβάνς.
posted by still ill @ 12:35 AM
4 Comments:
Αυτήν την φορά με ταξίδεψες εσύ στα 80ς!
Λοιπόν, αυτή η τελευταία αναφορά στο κέρμα μού θύμισε μια από τις ταινίες-σταθμούς της εποχής, με ολίγον από time travel/ would have been και τα σχετικά. Όπου ο ήρωας πραγματοποιεί το άλμα στον χρόνο μέσω μιας φοβερής "μαγικής" μηχανής.
Θυμάμαι πολυ καλά την σκηνή αλλά όχι την ταινία. Πιθανόν ο Murray (στο Scrooged? που είναι και επίκαιρο).
Πάντως εκεί, τελικά πρόλαβε να βρει το κέρμα και να το χρησιμοποιήσει εγκαίρως;Ρ
:)
Subbuteo τῆς ζωῆς καὶ τῆς γραφῆς - καὶ κάποιοι ἐξ ἡμῶν δὲν διατελέσαμε κἂν τερματοφύλακες, γιὰ τὸ φόβο τῆς ἀποτυχίας καὶ τῆς συνεπακόλουθης λοιδορίας˙ παρακολουθούσαμε ὡστόσο μὲ πλαστὸ πάθος τὸν ἀγώνα καὶ μὲ καίουσα ἐπιθυμία τοὺς παῖκτες καὶ δὲν μᾶς περνοῦσε ἀπὸ τὸ νοῦ - ἀκόμη - πὼς ἦσαν λαστιχένιοι.
Δεν θυμάμαι Citronella την σκηνή που αναφέρεις.Θυμάμαι όμως το εφηβικά ρομαντικό video clip του "Got my mind set on you",που είχε διασκευάσει ο George Harrison κάπου στα τέλη του ογδόντα:)
Rubber soul,rubber skin.
Πώς να ήταν διαφορετικά,φίλε μου George;
Μες στα παλιά των τα πετσιά τα λαστιχένια(τ'αφανισμένα γράφει ο Αλεξανδρινός)δεν νιώθεται η ακύρωση της ζωής(και της γραφής;)
Και για τους θεατές των άδοξων κερκίδων που δεν διαθέτουν τη χυμώδη σύσταση του καουτσούκ,η κιβδηλεία του πάθους ίσως να είναι μια κάποια λύτρωση.
Χρόνια σας πολλά και καλή χρονιά κ. still ill :)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home